Van vangnet naar springplank: duurzaam ondernemen in de Groene Hub
Als je in het diepe duikt, moet je zeker weten dat je niet verdrinkt. Je eigen onderneming starten, is net zoiets. Dan helpt het als je een rijke pa hebt, of een diploma waarmee je zo weer aan de bak komt. Veel mensen in Zuidoost hebben zo’n vangnet niet.
Astrid Conchita Gilds heeft sinds 1996 een uitkering. Dat is haar enige zekerheid. Als gevolg van ernstige brandwonden is ze voor honderd procent afgekeurd. Ze revalideert. In 2011 richt ze met behoud van uitkering de stichting All you need is time op, voor mensen met zichtbare en onzichtbare littekens.
In 2021 solliciteert ze bij de Groene Hub en wordt onverwacht direct aangenomen
Ze twijfelt
Ze zal de zekerheid van inkomsten voor haar vierde, nog thuiswonende zoon moeten opgeven. Het is Raphaël Beamont, projectleider sociaal bij Gemeente Amsterdam, die haar aanspoort om de sprong te wagen. ‘Je zult zien waar je over twee jaar staat’, zegt hij.
En?
‘Ik moet Raphaël eeuwig dankbaar zijn’, zegt Astrid.
Binnen de Groene Hub start ze haar eigen naaiatelier. Het idee is niet nieuw, al in 2019 was er een groep vrouwen die isolerende gordijnen naaide. Dat initiatief bloeide dood. Astrid: ‘Gordijnen? Dat zijn láppen. Na een week ben je daar wel klaar mee.’ Ze pakt het anders aan. Stap voor stap, in drie verschillende modules, leert ze de dames en een heer technieken en vaardigheden. Ze maken pannenlappen, tassen, kleding en lappendekens. Pas aan het einde maken ze die energiebesparende gordijnen.
Astrid leert ze naaien. En, naar elkaar luisteren, wederzijds respect hebben en alles over recyclen en upcyclen. ‘We werken vooral met onverkoopbare tweedehands kleren en andere lappen. Daar maken we iets nieuws en mooiers van’, zegt Astrid. Het naaiatelier draagt zo bij aan een duurzame wereld.
‘Duurzaamheid zit gewoon naast ons’
Duurzaamheid is volgens Astrid: ‘kijken en geven wat iemand nodig heeft. Soms is het alleen maar wat aandacht, of een knuffel.’ Het is ook een kwestie van: ‘niet meer nemen dan je nodig hebt, en delen wat je over hebt.’
Zelf brengt ze de naaimachines en andere materialen in, ‘pak maar, want het is er’, en ze neemt altijd wat te eten mee, want ‘samen eten maakt het gezelliger. Mensen worden opener en zo versterk je de band’.
Delen
‘De naailessen zijn gratis, maar als je tassen of gordijnen maakt, maak je er één voor jezelf en één voor de Groene Hub. Het een kan niet zonder het ander, zo bouw je aan een community’, zegt Astrid. Delen is niet voor iedereen vanzelfsprekend en in het atelier is daar wel eens discussie over.
‘Toch komen ze graag. Ze vonden hier vastigheid en ze groeiden’, zegt ze. De huidige groep van twaalf dames en één heer gaat ook het volgende jaar weer met elkaar verder. Ze krijgen dan wél een nieuwe leraar, want Astrid neemt afscheid: ‘Je kunt niet eeuwig mensen aan je binden. Ze hebben hun eigen idealen en dromen. Ze moeten gaan groeien.’
Zoals Nina
Haar droom is om andere vrouwen in hun kracht te zetten met kleding en make-up en ze wil zelf gaan lesgeven. Ze volgt nu nog de cursus Leven Lang Leren. Op een dag zal zij het naaiatelier overnemen.
En Astrid?
Die start in het nieuwe jaar met een nieuwe groep. Én ze gaat uitzoeken of het naaiatelier kan uitgroeien tot een kring. Een kring is een groep mensen die onder de paraplu van de Groene Hub zelf verantwoordelijkheid neemt, met een eigen bestuur, een eigen begroting en eigen inkomsten. Een kring houdt zijn eigen broek op.
Kringen werken samen met andere kringen, waardoor er opnieuw een kring ontstaat van kleine ondernemingen die elkaar helpen en van elkaar kunnen leren. Zaken als administratie, ICT en personeelsbeleid kunnen ze met elkaar delen.
De Tuinen van Brasa zijn binnen de Groene Hub al zo’n min of meer een zelfstandige onderneming. In de hub zijn meer projecten die dat voorbeeld willen volgen. Astrid neemt als coach collega’s mee in haar zoektocht.
Er ligt nog een ander plan klaar
Met subsidieaanvraag en al. Werkend voor de stichting All you need is time, zette Astrid zich ook in voor mensen met een licht verstandelijke beperking (LVB). Het is haar grote droom om die naar de Groene Hub te halen. ‘Het is een vergeten groep voor wie de Groene Hub een geweldige plek kan zijn. Onder begeleiding kunnen ze overal aan het werk. Ze kunnen meedoen in het naaiatelier, films maken over hoe zij naar de wereld kijken, ze kunnen helpen in de Tuinen van Brasa en koken’, aldus Astrid.
‘Sinds ik in de Groene Hub ben, kom ik elke dag dichter bij mijn doel. Ik kan mijn kinderen weer helpen als me nodig hebben, ik ben een voorbeeld voor anderen. Ik kan weer mijn eigen pad kiezen en dat voelt geweldig.’
Kortom
Samen met de gemeente, met bijzondere ambtenaren als Raphaël Beamont, met kringen die samen weer kringen vormen, is de Groene Hub een vaste plek in de wijk, een veilige ruimte waar buurtbewoners eigen duurzame projecten en ondernemingen kunnen starten. Waar ze dromen kunnen onderzoeken en waarmaken. Waar ze kunnen proberen en leren, springen en vallen. Samen vormen ze het vangnet.
Met haar onwaarschijnlijke drive laat Astrid Conchita Gilds zien hoe je daar een springplank van maakt.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!